Er is altijd wat 1 – De vereniging

Een fictief religieus verhaal deel 1. Elke overeenkomst met de werkelijkheid is zuiver toeval. Dit verhaal is bedacht en geschreven door Hanry.

In een stadje ergens in Nederland staat een onopvallend gebouw. Je zou denken dat het een buurthuis is of een gebouw van de plaatselijke sportclub. Maar dat is niet het geval. Op de gevel staat ‘De Vereniging’. Een naam die niet veel helderheid geeft over wie het gebouw gebruikt. Buiten staan wat mensen op het plein wat voor het gebouw is. Er staat een man in een zwart drie delig pak te praten met een vrouw in een bloemrijke jurk en met bloemen in het haar. Een bril met roze glazen. Op het eerste gezicht krijg je de indruk dat zij uit het hippie-tijdperk is gekomen. De man in het zwart maakt grote gebaren tijdens het praten. “Neen, dat kan niet de bedoeling zijn mevrouw. Het is hier geen marktplein.” Zo zegt de man in het zwart op stellige toon tegen de hippie-vrouw. “Maar meneer van Dijk,” klinkt het uit de mond van de vrouw “ik verkoop toch niets. Ik breng de mensen wat vreugde.” Hendrik van Dijk, de man in het zwarte pak, kijkt de vrouw nu heel indringend aan en zegt: “Maar mevrouw van Ballegooien, u beweerd dat u met een paar plantjes vreugde brengt? Mevrouw dit is wiet!” En hij houd een wiet plantje voor het gezicht van Tilly van Ballegooien. Een vrouw die op haar 60ste nog graag gezien wordt als hippie. “ Ja inderdaad inderdaad wiet. En je wordt er zooooo gelukkig van als je hier een fijne peuk van rookt.” En ze steekt een joint op en blaast de rook schuin omhoog. Van Dijk is daar duidelijk niet van gediend en hoestend doet hij een stap naar achteren. “Maar…” hij hoest een paar keer “het wordt niet hier verkocht en daarmee basta!” zegt Hendrik duidelijk uit zijn humeur. Hij voegt eraan toe “Het is hier een religieus centrum, geen drugshol!” Ondertussen is een vrouw in een wit gewaagd naar buiten gekomen en tikt Hendrik vriendelijk op zijn schouder. Hendrik hoest nog een paar keer terwijl hij zich omdraait. Als hij ziet wie er staat gaat hij kaarsrecht staan en zegt terwijl hij een kleine buiging maakt: “Dag dominee.” Dominee Marieke Hutselflus had hem op de schouder getikt. “Hendrik,” begint ze op bezorgde toon “gaat het wel goed met je?” van Dijk lijkt wat nerveus te worden en zegt na even stil te zijn geweest: “Natuurlijk Marieke.” Dominee Hutselfluts kijkt hem even zwijgend aan. “Maar als er iets is hoor ik het wel.” Laat ze weten. Dan klinkt er een harte klap en een ijselijke kreet vanuit het gebouw. Wat was dat?

Tot zover deel 1 van ‘Er is altijd wat’.

Komende woensdag weer een nieuwe log rond de klok van 10 uur.